14 oktober 2015:
Elke ochtend als we wakker worden, sinds we in het Ronald mc Donald huis verblijven, bellen we naar de afdeling om te vragen hoe de nacht is gegaan..
Als ik deze ochtends bel om te vragen hoe je de nacht door bent gekomen krijg ik rot nieuws te horen.. Je bent ziek geworden! 😕 zo ziek dat je zelfs even stopte met ademen..
Ze vertellen dat je bleek ziet en wat verhoging hebt! Weer worden er allerlei onderzoeken in gang gezet.. Bloedkweek, urinekweek.. Heel vervelend om te horen allemaal.. Ze zijn heel druk met je bezig en je wordt aan de beademing gelegd! En je krijgt antibiotica, een kuur van 7 dagen.. "Ga maar snel douchen en kom deze kant op" krijgen we te horen..
Shit, denk ik, er is al een vriendin onderweg om onze trots te komen bekijken.. Onmogelijk om dat af te bellen. Nou ja, laat maar komen, dan zien we wel..
Als m'n vriendin gearriveerd is lopen we richting Sid z'n kamer.. De verpleegkundige die bezig is stuurt ons direct weg..
Sorry zeggen we en verlaten meteen je kamer! Maar ons is niet verteld dat we niet naar binnen mochten bij onze zoon.. We worden naar de familiekamer gestuurd.. Lamgeslagen gaan we die kant op.. M'n vriendin er achteraan.. Ze zegt "ik heb snel even kunnen spieken hoor, hij is prachtig".. Ze blijft nog even bij ons in de familiekamer...
Jeetje, dit zagen we niet aankomen, dit was ons niet verteld.. Tot nu toe waren we alleen postitief, Sid deed het super goed en er waren geen redenen tot zorg..
Heel de dag is een beetje onzeker en papa en mama zijn erg verdrietig..
Om 13.30u mogen we bij je.. Ik schrik... De beademing, een pleister op je hoofd om hersenactiviteit te meten, je arm in een spalk voor het infuus, het ziet er allemaal nog wat heftiger uit..
We mogen nu ook niet buidelen, je zo min mogelijk aanraken en weinig praten... Rust, rust, rust is wat je nodig hebt.. We voelen ons nutteloos en machteloos en willen je graag je rust geven dus besluiten even terug te gaan naar onze kamer.. Iedereen bijpraten en zelf ook wat rust pakken..
Omdat we een beetje rusteloos zijn gaan we maar even naar de plaatselijke AH om wat boodschappen te halen en onze gedachten te verzetten.. Echt een goed idee 6 dagen na een keizersnede met al die drempels... 😉
'S avonds hebben we een gesprek met een hele lieve verpleegkundige (zij heeft werkelijk geen idee hoe belangrijk zij die dag voor ons is geweest) die ons op het hart drukt dat eigenlijk alle prematuurtjes een keer ziek worden.. Het is hoogst uitzonderlijk als dat niet het geval is..!! Omdat wij uiteindelijk geen rondleiding meer hebben gekregen op de NICU omdat Sid zich ineens aandiende is ons dit niet verteld! Ze verwacht dat je hier gewoon goed uit gaat komen.. 🤞 Ik hoop het zo!
De echo van je nieren lijkt een vernauwing te laten zien maar dat heeft nu niet de eerste prioriteit! Eerst maar eens beter worden en dan kijken ze verder!
De verpleegkundige heeft je benen met doekjes gestrekt gelegd.. Je blijft zo in de kikker houding dat je liesjes helemaal rood en geïrriteerd zijn! Je moet leren om je benen te strekken! Wat zijn wij trots op jou, kleine kanjer! 😍
Met pijn in het hart gaan we die avond terug naar het Ronald mc Donald huis.. Ik ben gesloopt van verdriet! Je bent zo dichtbij maar toch zo ver weg.. Ik weet niet of ik morgen vroeg nog durf te bellen met de vraag hoe je de nacht bent doorgekomen... 😢
Reactie plaatsen
Reacties
Het blijft een indrukwekkend verhaal.