8 oktober 2015:
00.30u: Ik heb echt een beetje menstruatiekramp en de zuster hangt me aan de monitor.. Geen weeën activiteit! Dan zal ik het mis hebben! De zuster zegt op een voor mijn gevoel vreemde toon " ik breng je een kruik en dan ga je lekker slapen", alsof ik me aanstel.
Heel de nacht ben ik onrustig. Slapen lukt me niet.. Maar goed, het was ook een vreemde dag. Ongeveer elk kwartier voel ik een steek. Ik durf niet goed meer op de knop te drukken voor de zuster want het zijn geen weeën en ik wil mijn vriend niet wakker maken.. Hij wijkt niet van mijn zijde en ik gun hem zijn rust..
Om half 8 doet het toch een beetje zeer, weer aan de monitor, geen weeën! Gek want volgens mij voelt het wel zo! Waarom geeft dat CTG ding niks aan? 😡 Bij de wisseling van de wacht krijg ik een andere zuster, diegene die me gisteren ook heeft gezien, heel fijn want ik voelde me niet serieus genomen! De zuster voelt mee en vraagt de verloskundige om te voelen. I.v.m. m'n gebroken vliezen moet dit met eendenbek, daar hadden we nog een grapje om gemaakt.. 3 cm ontsluiting om 8.45u.. 😕 nog een spuit met weeën remmers en de verloskundige spreekt af dat hij over een uur terug komt!
Om 10.15u komt de verloskundige weer en zegt dat ik 9 cm ontsluiting heb!! PANIEK!!
Het hele team werkt in sneltrein vaart om me zo snel mogelijk naar de OK te krijgen!! Het gaat zo snel dat m'n vriend en ik geen tijd hebben voor paniek, wij blijven samen rustig!
We worden naar een kamer gereden, daar moeten we wachten tot we naar de OK gaan.. De verloskundige maakt plaats voor de gynaecoloog die naast me komt zitten.. Steeds belt ze richting ok "kunnen we al komen, dit is spoed?". Ze leggen een bevallingspakket aan m'n voeteneind voor het geval ik op de gang beval.. 😕 ik probeer rustig te blijven maar de gynaecoloog kijkt me aan en zegt "je houdt je in, laat me zien dat je weeën hebt!".. Zachtjes puf ik wat mee tot we eindelijk richting OK gaan!! Mijn grootste angst is dat m'n vriend in paniek raakt dus probeer ik niet teveel te laten merken dat de weeën pittig zijn.
In afwachting, in de voorbereidingskamer, van de OK maken we nog snel een keuze voor een meisjes naam, die stond nog niet vast.. 😕 nou doe dan maar onze eerste keus.. Heel gek dit!
Op de OK moeten we heel lang wachten voordat we aan de beurt zijn en op de laatste arts van het team!! De ruggenprik wordt gezet door iemand in opleiding. Prima, die moeten het ook leren.. De 1e keer hoor ik, naald scheef, nieuwe naald.. Dan nogmaals en nogmaals.. Het moet wel 4x opnieuw omdat de naald steeds scheef gaat. Niet fijn!
Om 11.44u zie ik een stel billen met een klein balzakje uit m'n buik komen!! Dit roep ik dan ook trots door de OK (oops, hoezo de situatie niet goed inschatten!)...
Hoera, een jongen! We geven je de stoere naam Sid! Supertrots!! De meisjesnaam hadden we dus niet eens nodig, gelukkig maar want ik was niet overtuigd.. 😉
Sid weegt 1675 gram, een heel mooi gewicht voor dit termijn, papa gaat met hem mee terwijl ze mij mooi dichtmaken.. Het is net Grey's anatomy als ik ze de gaasjes hoor tellen om te kijken of ze alles uit m'n buik hebben! De placenta sturen ze op.. Waar naar toe? Geen idee..
Papa (jaja, dat mag ik nu zeggen..) komt me halen op de uitslaap kamer en dan mag ook ik naar onze Sid! Hij ligt lekker in de couveuse en heeft nog een beetje hulp nodig met ademen! Z'n zij en z'n billen zijn behoorlijk blauw, heeft hij echt klem gezeten?? Zou ik hem daarom zo weinig gevoelt hebben? Heb ik iets verkeerd gedaan? Is dit mijn schuld? Allerlei vragen spoken gelijk door mijn hoofd, ik moet het loslaten en m’n volledige focus naar Sid uit laten gaan.
Eenmaal terug op de kamer gaan we iedereen bellen. We hebben er een goed gevoel bij. Een van mijn beste vriendinnen verstopt zich op haar werk in de bezemkast omdat ze moet huilen en een andere vriendin wordt gek aangekeken op kantoor omdat ze een traantje moet laten. Wat een gekke verhalen allemaal… Het brengt heel wat teweeg zo!
'S avonds mag ik lekker buidelen met onze zoon.. Heeeeeerlijk kroelen met ons manneke!! 😍😍😍
Ik begin ook nog met kolven, ik hoop dat we Sid moedermelk kunnen gaan geven!
Je oma's en opa komen meteen langs.. Een opa is nog te emotioneel! Zo geschrokken van het snelle aanmelden van de geboorte van z'n kleinzoon!
Ook de ooms en tantes komen even bij je spieken..
Iedereen is super trots op je dappere jongen!!
Wat een dag, wat een emotie.. Een echte 8baan! Bizar.. Vol trots lig ik in bed en ga proberen te slapen.. Wat gaan we de komende tijd meemaken?
Uitgeput en trots... Zo ziet dat er uit.. 😊
Volg mee op instagram om als eerste op de hoogte te zijn van een nieuwe BLOG. En laat gerust een berichtje achter..
Reactie plaatsen
Reacties
Deze foto, nog steeds kippenvel! 😍 kanjers!
Kippenvel bij het lezen en er terug over nadenken 💙