Eenmaal in het ziekenhuis wordt ik eerst aan de CTG gelegd.. Die is rustig.. Dan vangen ze wat vruchtwater op om te kijken of het echt vruchtwater is, dit doen ze onder de microscoop en dan ineens is m'n vriend wakker, dit vindt hij interessant!
M'n vliezen zijn inderdaad gebroken, ik word opgenomen.. Waarom zo vroeg??
Eenmaal op de kamer wordt er bloed afgenomen, krijg ik een spuit voor de longrijping, weeën remmers en moet ik plat blijven liggen, ze willen de 32 weken halen.. De vraag is wel of dat ik in dit ziekenhuis mag blijven aangezien ze hier geen NICU (Neonatale Intensive Care Unit) hebben.
Ik stuur een appje naar onze adjunct met de mededeling dat ik opgenomen ben in het ziekenhuis met gebroken vliezen. Wat gek zeg, gisteren had ik nog de eerste sollicitatiegesprekken voor mijn vervanging en nu ineens moet ik alles loslaten. Omdat ze weten dat ik daar moeite mee heb krijg ik van onze directeur nog een appje met “Laat los, je MOET!”. Oh, oh, wat vind ik dit moeilijk!
Daarna bel ik mama, en daar komen de tranen. Ik geef haar de mededeling dat ze mijn zussen moet bellen omdat zoveel tranen niet goed voor me zijn! 😉
Ondertussen stuur ik m'n vriend terug naar huis.. Er zit van alles in de tas wat ik niet nodig heb en ik mis dingen die ik wel nodig heb!! Ook hij belt even naar zijn moeder met het nieuws dat ik in het ziekenhuis lig. Zijn moeder ligt zelf ook in het ziekenhuis met een hernia en mag waarschijnlijk vandaag naar huis. Wat een toestand allemaal.
Dan komt er iemand van de verzorging voor de innerlijke mens met een kannetje water in haar handen vragen wat ik voor lekkers wil drinken, ik schrik als ik haar aan kijk, een familielid van een van mijn beste vriendinnen.. In tranen vraag ik haar (ze zal wel gedacht hebben, wat een jankerd..) het niet tegen mijn vriendin te zeggen omdat ik dat graag zelf wil doen als ik meer weet.
Om 12u hebben we een echo. Er zit nog een beetje vruchtwater, dit kun je zelf ook weer aanmaken! Streven is de 32 weken halen! 'S middags word ik per ambulance overgebracht naar het Maxima Medisch Centrum in Veldhoven! Ik praat volop in de ambulance, best gezellig zo. Maar wat ligt zo'n brancard ongemakkelijk, echt niet prettig.
Bucketlist! √
Stel dat ik beval dan is de baby hier in de beste handen! Hier hebben ze een NICU!
In de avond hebben we een gesprek met een heel vriendelijke verloskundige. Hij wil weten hoe we willen bevallen.. Een keizersnede is wat gevaarlijker voor mama maar bij een natuurlijke bevalling met dit termijn is het hoofdje het grootst en moet als laatste. Het kan zijn dat het hoofdje blijft steken en dat ze het sleutelbeentje moeten breken, daarbij kan ook een zenuw blijvend beschadigd worden. Kunnen wij onszelf dat vergeven? Uhhh nee doe maar een keizersnede. 😉
M'n buik is die dag rustig dus vol goede moed ga ik voor die 32 weken!! De artsen zijn ook in de veronderstelling dat ik dat ga halen.
Morgen krijgen we een rondleiding op de NICU.
Rond een uur of 7 krijgen we nog visite. Mijn oudste zus komt even langs met mama en m'n lieve vriendin komt ook even wat leesvoer brengen zodat ik me rustig houdt. 😉
De avond zuster komt nog vragen waarom ik niet de maximale hoeveelheid weeën remmers heb gekregen en of ik die nog wil 😳 "uhhhh misschien omdat m'n buik rustig is en dat weet ik niet, dat zou jij moeten weten/bepalen"!!
Als we rond 22u na deze heftige dag gaan slapen voel ik wat kramp.. Toch ga ik proberen te slapen..
Volg mee op instagram om als eerste op de hoogte te zijn van een nieuwe BLOG.
Reactie plaatsen
Reacties
Spannend! Kom maar op met deel 3 :)